تاریخچه سمعک

اولین سمعک ها در قرن ۱۷ میلادی به وجود آمدند. با اختراع تلفن حرکت به سمت سمعک های مدرن صورت گرفت و اولین سمعک الکتریکی در سال ۱۸۹۸ به وجود آمد. در سال ۱۹۹۶ سمعک های دیجیتال وارد بازار شد.

سمعک های اولیه:

یکی از اولین انواع سمعک ها، در قرن ۱۷ میلادی به وجود آمد و طوری ساخته شده بود که روی گوش (سرتاسر گوش) قرار می گرفت. سمعک هایی که در اوایل قرن ۱۹ تولید شد، دستگاه های بزرگی بودند که باید روی میز قرار می گرفتند. کمی بعد در قرن ۱۹ شیپورهای گوش (ear trmpets) و قیف ها به عنوان سمعک مورد استفاده قرار می گرفتند.

اولین سمعک های الکترونیکی:

سمعک های اکترونیکی، سمعک های آلمانی بودند که در سال های ۱۹۲۰ تا ۱۹۵۰ وجود داشتند. آن ها شامل یک قسمت اضافی (ضمیمه) بودند که شبیه به رسیور (دریافت کننده) تلفن بود (این نمونه ها در موزه پزشکی برلین موجود می باشد). اولین سمعک های الکترونیکی بعد از اختراع تلفن توسط آلکساندر گراهام بل در سال ۱۸۷۶ ساخته شد. تکنولوژی استفاده شده درون تلفن پیشرفت کرد، به طوری که سیگنال های آکوستیکی را تغییر داد. تلفن ها می توانستند بلندی، فرکانس و اعوجاج صدا را کنترل کنند. این قابلیت ها در تولید سمک هم مورد استفاده قرار گرفت.

سمعک ها براساس الکترونیکی که در آن ها استفاده می شود، عملکردهای متفاوتی دارند. ۲ نوع اصلی آن ها آنالوگ و دیجیتال می باشد.

سمعک های آنالوگ:

سعمک های آنالوگ امواج صوتی را به سیگنال های الکتریکی که تقویت شده اند تبدیل می کنند. سمعک های آنالوگ قابل تنظیم، به صورت سفارشی ساخته می شوند تا نیاز هر مصرف کننده را بر آورده کنند. این محصولات توسط تولید کننده و بر اساس چیزی که اودیولوژیست (Audiologist) توصیه کرده، برنامه ریزی می شود.

سمعک های آنالوگ قابلیت برنامه ریزی بیشتر از یک برنامه یا موقعیت را دارند.

 ادیولوژیست می تواند با استفاده از یک کامپیوتر سمعک را برنامه ریزی کند و کاربر می تواند برنامه را برای شنیدن در محیط های متفاوت عوض کند، از محیط های کوچک و آرام گرفته تا رستوران های شلوغ و محیط های بزرگ باز مانند تئاتر یا استادیوم ها. سمعک های آنالوگ معمولاً از سمعک های دیجیتال ارزان تر هستند.

سمعک های دیجیتال:

سمعک های دیجیتال امواج صوتی را به کدهای عددی تبدیل می کنند، قبل از اینکه آن ها را تقویت کنند. از آنجایی که کدها حاوی اطلاعات درباره گام صدا یا بلندی آن می باشند، سمعک می تواند به طور مخصوص فقط برای تقویت برخی فرکانس ها بیشتر از دیگر فرکانس ها تنظیم شود. مدار های دیجیتال به ادیولوژیست در تنظیم سمعک بر اساس نیازهای کاربر و در جهت مناسب، اختیار عمل بیشتری می دهد.

این نوع سمعک ها می توانند طوری برنامه ریزی شوند که بر روی صداهایی که از یک جهت خاص به گوش می روند، تمرکز کنند.